41 ROTOR rajd - niedojechany...

Dzień dobry!

Rajd zaczął się intensywnymi emocjami już w środę gdy dowiedziałem się, że pierwszy etap rajdu jest w piątek rano. Na szczęście udało się zorganizować nocleg i zaraz po pracy ruszyliśmy do Gniezna po chłopaków z ClassiC Gniezno.

O 16 przed znaną zachodnią restauracją spotkaliśmy się i ruszyliśmy w kierunku Włocławka.

Pogoda świetna, motocykle szły jak kuny i pierwszy dłuższy przystanek zrobiliśmy sobie w Kruszwicy pod mysią wieżą.

Kolejny przystanek przy pomniku w Płowcach.

Cały czas szło pięknie i szczęśliwie dotarliśmy do Rypina do restauracji Pod Jastrzębiem na ciastka i kawę aby mieć siłę pokonać ostatni odcinek trasy "na strzała".

Dalej już tylko nocna jazda aby jak najszybciej dotrzeć do ośrodka gdzie spaliśmy. Udało się około północy.

Dzień 1

O poranku wybraliśmy się do bazy gdzie był start. Wzięliśmy numery startowe i czekaliśmy na odprawę. Trasa miała mieć 160 km i 9 PKC co bardzo nas ucieszyło gdyż była szansa "się najeździć".

Tutaj też mogła by się zakończyć moja relacja z racji nieszczęśliwego wypadku, który wystąpił na trasie. Na 26 kilometrze ojciec złamał obojczyk i byłem z nim oraz Kasią - którą serdecznie pozdrawiamy i dziękujemy - w szpitalu.

Mechanizm wypadku był trywialny. Zbyt szybko jechał w grząskim piasku i się wywrócił gdy pchany wahacz SHL złapał piach.

W międzyczasie jak jeszcze jechaliśmy to pojawił się błąd w itinerze w 4 punkcie ale to z perspektywy czasu nieistotne. 

W związku z tym nie opowiem jakie były konkurencje albo jaka była trasa - a znając Warmię na pewno była świetna!

Ludzie się zjeżdżali z trasy a ja oglądałem motocykle.

Oczywiście kontynuowaliśmy dzień przy integracji i opowiadaniu o wypadku.

Dzień 2

Także dzień rajdowy. Pobrałem sam itiner i ruszyłem z chłopakami na trasę do lotniska gdzie odbywała się konkurencja sprawnościowa, konkurs urody oraz wyścigi na 400 metrów.

Tutaj nie wykazałem się już chęcią uczestnictwa i w ramach wolnego czasu z Oskarem pojechaliśmy do Olsztyna odwiedzić Piotrka, który trochę po pięknym Olsztynie nas oprowadził.

Po powrocie do bazy dowiedzieliśmy się, że Leszek próbował swoich sił w tych iście amerykańskich wyścigach lecz nie za bardzo poszło...
W bazie po powrocie była jeszcze konkurencja slalomu na czas miedzy drzewami gdzie całe szczęście nie wziąłem udziału widząc jak koncertowo rozbija się wózki i niszczy skrzynie biegów.

W tym czasie ojciec był świadkiem zmiany szprych w WSK.

Później tradycyjnie rozdanie nagród i bal komandorski na którym nie zostaliśmy.

Ojciec otrzymał nagrodę pocieszenia dla pechowca rajdu. Nagrody jednak nie odebrał z racji przyjazdu Wiktora który zabrał go busem do Wągrowca.

Dzień 3

Nie za wcześnie rano pobudeczka i czas w drogę po spakowaniu motocykli.

Droga wiodła głównie bezdrożami i bocznymi drogami na których mogliśmy podziwiać piękno wsi Kujawskich oraz Warmińskich przez ponad 120 km, aż do przystanku w Rypienie na stacji. Musieliśmy tam zatankować Pandemonium i odsunąć wózek od Junaka który zjadł przez cały wyjazd oponę.

Do tego szybka kawa i przystanek na zamku Golubskim.

Droga nie była wprost do Gniezna bo dalej jechaliśmy przez Chełmżę i Ostromecko do Bydgoszczy.

Chcieliśmy w tym mieście wojewódzkim zjeść obiad, co się nie udało ze względu na ogrom ludzi w knajpach.

Za to rozrywki dostarczyła Honda w której stacyjka odmówiła posłuszeństwa i trzeba było na krótko spinaczem spiąć.

Chciałem zrobić zdjęcie ale Leszek tak szybko taśmą owijał, że nie zdążyłem.

Pozostała tylko stacja i droga do Damasławka gdzie mieliśmy się rozdzielić.

Ogółem przejechaliśmy ponad 900 km a Pannonia przytarła się tylko 3 razy.

Mimo nieukończenia wyścigu ojciec był 14 a ja 15 w klasyfikacji MPPZ w Olsztynku.

Dziękujemy wszystkim którzy nam pomogli w tym trudnym rajdzie.